วิธีการพบบุคคลสำคัญ

วิธีการพบบุคคลสำคัญ
Our Unique Dining Experience: A Diary

อยากทราบไหมครับว่า ผมกับแมรี่ ได้ไปพบกับฮิลเลอรี่ คลินตั้น รัฐมนตรีต่างประเทศของอเมริกาได้อย่างไร?  ถ้าสนใจลองอ่านต่อ...

ปกติแล้วแมรี่กับผมไม่ค่อยได้ไปออกงานสังคมมากนัก ด้วยสาเหตุหลายประการ คงเป็นเพราะเราเหนื่อยกับการเดินทางต่างประเทศบ่อย เป็นเวลานานหลายปี

พอได้อยู่บ้านเป็นที่เป็นทางก็เลยไม่ค่อยออกไปไหน อยากอยู่แบบสงบๆ คนน้อยๆ ได้เล่นกับลูก ทำงานที่ชอบไปเรื่อยๆ ก็มีความสุขแล้ว

แต่เมื่อสองคืนก่อนนี้ (18 พย. 55) เป็นเหตุการณ์พิเศษ นานๆครั้งที่ทั้งประธานาธิบดีและรัฐมนตรีต่างประเทศของอเมริกาจะมาเยี่ยมประเทศเราถึงที่ และด้วยความผูกพันที่ครอบครัวเรามีกับชาวอเมริกัน

เมื่อทางสำนักนายกรัฐมนตรีได้เชิญผมกับแมรี่ไปร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำต้อนรับปธน. โอบามา และ รมต. คลินตั้น (ไปในฐานะคนไทยคนหนึ่งที่ทำมีส่วนเล็กๆในการทำชืื่อเสียงให้ประเทศไทย)

ก็เป็นประสบการณ์ที่พลาดไม่ได้

สำหรับผู้ชาย Dress Code ที่ทางจดหมายเชิญระบุมา คือ Dark suit ผมจึีงเลือกชุดได้ไม่ยาก แต่ผู้หญิงต้องคิด ผมเชียร์ให้แมรี่ใส่ชุดสีม่วง เพราะไม่ค่อยเห็นเธอในสีนั้น แต่แมรี่บอกว่า มันดู “like a little girl” ไปหน่อย จึงเลือกสีดำ ดูคลาสสิก เป็นผู้ใหญ่ เข้ากับงาน

รูปนี้ถ่ายที่บ้าน ก่อนออกจากบ้าน...

มีเรื่องที่ “ผิดคาด” หลายอย่าง

อย่างแรก รถไม่ติดเลย (รถติด คือ เหตุผลหนึ่งที่เราไม่ชอบออกจากบ้านเวลาอยู่เมืองไทย)  

อย่างทีี่สอง มาถึงก็มีที่จอดเลย

อย่างที่สาม การเข้างาน ไม่มีพิธีรีตองต้องรออะไรมากมาย และถึงแม้ต้องรอนิดหน่อย ระหว่างรอ ก็ได้เจอบุคคลน่าสนใจทั้งนั้น คนแรก คุณสมรักษ์ คำสิงห์  พบกันตอนรอผ่านตรวจ Secret Service (รปภ.ส่วนตัวปธน. อเมริกัน)

พอเข้ามาในห้องโถงที่ทานอาหาร ก็พบคุณสุรพล เศวตเสรณี ผู้ว่าการท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย (ททท.) ยืนอยู่ข้างโต๊ะที่เราได้ถูกจัดให้ไป ดีใจมากเพราะรู้จักกับท่านมานานแล้ว เป็นผู้ใหญ่ที่ใจดีและสุภาพมากๆ 

ผมกับแมรี่จึงยืนคุยกับท่านอยู่เป็นนาน ได้ทราบว่า ช่วงนี้เมืองไทยกำลังบูมเรื่องการท่องเที่ยวมาก 

ที่มาแรงสุดคือ รัสเซีย แต่มาจากเอเชียก็เยอะ  (จีน มาเลเซีย เกาหลีใต้ ฯลฯ) กระนั้น แถบยุโรปและอเมริกาก็ยังไม่ตก แม้เศรษฐกิจแถบนั้นจะค่อนข้างย่ำแย่  

ฟังแล้วก็ดีใจไปด้วยที่ประเทศเรามีรายได้เข้ามามากมาย

ปรากฎว่า แมรี่ได้รับเกียรติจัดให้นั่งติดกับคุณสุรพลเลย ผมนั่งฝั่งตรงข้าม เห็นสองคนนี้คุยกันอย่างสนุกสนานทั้งงาน  

ในรูปข้างบน สังเกตบนจอทีวีข้างหลังแมรี่ จะเห็นรูปธงไทย-อเมริกัน ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ที่ผมกับแมรี่ชอบมาก เพราะครอบครัวเราได้รับอิทธิพลที่ดีของทั้งสองวัฒนธรรม

มีคนถามแมรี่มาทาง twitter @MaryUngrangsee ว่า เมนูคืออะไร แมรี่จึงถ่ายรูปไปให้ดูกัน ปรากฎว่า ถูกส่งต่อ Retweet กันอย่างสนุกสนาน 

(blog หนึ่งที่น่าสนใจ ที่ได้ขอเมนูที่แมรี่ทวีต ไปเขียนต่อเผยแพร่เป็นภาษาอังกฤษอย่างสนุกออกรส โดยสาวไทยที่อยู่ในอเมริกา ชื่อ Leela อ่านได้ที่ www.SheSimmers.com)

โต๊ะของเราอยู่ไม่ไกลจากที่นั่งของผู้นำทางการเมืองต่างๆ ภาพข้างล่างนี้เป็นวิวที่ผมถ่ายจากโต๊ะของเรา เห็นจากไกลๆไม่ค่อยชัด ปธน.โอบามา (กำลังหันข้างนั่งคุย), นายกฯยิ่งลักษณ์ และ รมต.คลินตั้น ที่เห็นชัดหน่อยคือ แมรี่กำลังส่งรูปเมนูทางทวิตเตอร์ :) มุมขวาล่างของรูป

สุภาพบุรุษที่นั่งด้านซ้ายของผม ชื่อ มร. มาร์ติน อัปเฟิล ชาวเยอรมัน ซึ่งเป็น President ของ General Motors (ผลิตรถ Chevrolet)  เขาเป็นคนที่รักดนตรีและคุยสนุกมาก ผมเล่าโจ๊กให้ฟังสามสี่โจ๊ก แกหัวเราะก๊ากตลอดงาน จึงกลายเป็นเพื่อนกันเลย (มีคนบอกว่า Humor is the shortest distance between two people.  อารมณ์ขันเป็นระยะทางที่ใกล้ที่สุดระหว่างสองคน คำพูดนี้จริง)

พูดถึงแขกเหรื่อในงาน มีคนสำคัญระดับ VIP มากมาย ทั้งข้าราชการชั้นสูงของประเทศ  ผู้บริหารธุรกิจระดับสูงชาวต่างชาติ และคนไทยที่ทำชืื่อเสียงให้ประเทศหลายคน เช่น คุณสมรักษ์ คำสิงห์ ที่ได้กล่าวถึงข้างบน  แนน-สาธิดา พรหมพิริยะ นักร้องที่ได้รับรางวัลมากมายจากการประกวดที่อเมริกา (เธอเป็นหนึ่งใน 26 คนที่ประสบความสำเร็จด้วยการอ่าน ในหนังสือเล่มใหม่ที่ผมและทีมผลิต “เกิดมาเพื่อชนะ”)

การแสดงบันเทิงต่างๆ มีทั้งวัฒนธรรมไทยและอเมริกัน น่าประทับใจทุกชุด สำหรับผม ที่ชอบที่สุดคือ รำไทยแบบเร็วๆ จังหวะสนุกมากๆ ดูแล้วตื่นเต้น ได้อารมณ์ มัวแต่เพลินกับการแสดง ถ่ายรูปมาไม่ค่อยชัด แต่แชร์ให้ดูเป็นไอเดียครับ

แมรี่ “โชคดี”กว่าผมหน่อย อยู่ในตำแหน่งที่เห็นได้ทั้งการแสดงและโต๊ะโอบามา  ส่วนผมนั่งฝั่งตรงข้าม หันหลังให้ทั้งสองอย่าง หันไปดูก็เมื่อยคอ จึงใช้เวลาส่วนใหญ่ทานกับคุย ส่วนแมรี่ดูสนุกสนานสุดๆ ยิ้มกับคุยไม่หยุด ดูคลิปวีดีโอสั้นๆนี้ (เป็นคลิปที่สั้นที่สุดในโลก) 

อาหารทั้งหมด อร่อยมาก เข้าใจว่า เตรียมมาโดยครัวของโรงแรมโอเรียนเต็ล ของโปรดผมคือ กุ้งเผา แม้ตนเองคอเรสเตอรอลสูงมาก แต่ก็อดทานไม่ได้ รูปนี้ คือภาพโต๊ะของผมก่อนอาหารถูกเสิร์ฟ (รูปอาหารไม่ได้ถ่ายมาเลย มัวแต่ยุ่งกับการทานกับการคุย)

ที่ผมปลื้มอีกอย่างหนึ่งคือ พี่น้องแฟนๆหนังสือและแฟนดนตรีของผมที่เป็นแขกชั้นผู้ใหญ่ในงาน ก็ได้เข้ามาทักทาย คุย ให้กำลังใจและขอถ่ายรูป บางคนคุยกันอย่างสนุกสนานถูกคอ มีเรื่องให้หัวเราะกัน ภาพตัวอย่างของนักบริหารไทยระดับสูงสองท่าน

(รูปซ้าย: คุณเจษฎา ไกรภัสสร์พงษ์ ขวา: คุณก้องเทวัญ โชติเทวัญ Managing Director เครือสหฟาร์ม)

เวลาผ่านไปเร็วมากเมื่อเราสนุก บรรยากาศทุกอย่าง perfect  เป็นงานทางการที่มีพิธีรีตองเท่าที่จำเป็นเท่านั้น ไม่เยอะเกินไป ทำให้แขกสามารถ enjoy และคุยกันเองได้อย่างรื่นเริง โชว์ก็ดีทุกโชว์ ต้องขอปรบมือให้ทีมจัดงาน ผมทราบว่า มีเวลาจัดงานกันน้อยมาก ไม่กี่วัน

พอจบงาน ผู้ใหญ่ท่านหนึ่งที่ผมตั้งใจจะไปทักทายก็คือ พี่โต้ง-คุณกิตติรัตน์ ณ ระนอง ผู้ใหญ่ใจดีที่ผมรู้จักตั้งแต่สมัยแกเป็นผู้จัดการตลาดหลักทรัพย์ แต่ไม่ได้พบกันนาน
ผมตามหาตัวไม่นานก็เจอ (รูปข้างล่างนี้ถ่ายกับผู้ใหญ่อีกท่านที่ผมชื่นชมมานาน ตั้งแต่ตอนท่านเชิญไปออกรายการของเขา-- คุณสุทธิชัย หยุ่น)

คุยกับพี่โต้ง-กิตติรัตน์ยังไม่ถึงสองประโยค ก็มีสุภาพสตรีท่านหนึ่งเดินเข้ามาหาเรา หันไปมองปรากฎว่าเป็นใบหน้าที่คุ้นมาก เพราะเห็นในทีวี CNN บ่อยๆ -- รัฐมนตรีต่างประเทศ สหรัฐฯ ฮิเลอรี่ คลินตั้น !  
คุณกิตติรัตน์ก็แนะนำให้รู้จักท่านทันที ทำนองว่า คนนี้ไงที่ไอเล่าให้ยูฟัง เดาจากหน้าคุณฮิเลอรี่ที่คล้ายกับเธอบอกว่า “อ๋อ” เมื่อได้ยินว่าผมเป็น คอนดักเตอร์

ผมแนะนำเธอให้รู้จักแมรี่ภรรยา แล้วเธอก็คุยกับเราอย่างเป็นกันเองมากๆ
ที่ประทับใจก็คือ คนระดับนี้เป็น “นักฟัง”ชั้นเยี่ยม เธอทำให้เรารู้สึกเหมือนกับว่า เราเป็นคนสำคัญ ผมเชื่อว่านี่คือคุณสมบัติของนักการเมืองขั้นเทพ 

สามีของเธอ บิล คลินตั้น อดีิตประธานาธิบดีของอเมริกา ยิ่งมีชื่อเสียงในด้านนี้ 

แมรี่เล่าให้ฟังว่า พ่อของเธอเคยพบกับบิล คลินตั้นเป็นการส่วนตัว และความรู้สึกคือ
มร. คลินตั้นทำให้ใครก็ตามที่คุยกับเขา รู้สึกเหมือนกับว่า คนๆนั้นเป็นคนสำคัญที่สุดในห้วงความคิดของเขา ในขณะนั้น
นี่ก็เป็นเทคนิคการชนะใจคนอย่างหนึ่ง ซึ่งถ้าคุณอ่านหนังสือของเดล คาร์เนกี้ ก็จะได้พบความลับความสำเร็จข้อนี้

ฮิเลอรี่ คลินตั้น ก็เก่งไม่แพ้สามี เธอคุยกับเราแบบเป็นกันเองมาก ทำให้เรารู้สึกสบายๆ ผมพยายามนึกหาอะไรคุยที่เธอจะเก็ททันที นอกเหนือจากเรื่องคาร์เนกี้ฮอลล์ซึ่งคุณกิตติรัตน์คงเล่าไปแล้ว 

จึงบอกเธอว่า Mentor (พี่เลี้ยง/อาจารย์) ของผมคือ มร. ลอริน มาแซล (Maestro Lorin Maazel) คอนดักเตอร์ชื่อดังระดับปรมาจารย์ของอเมริกา เธอรู้จักทันที (เธอคงนึกไม่ถึงว่า เกิดขึ้นได้อย่างไร ที่เราสองคนจะเป็นศิษย์-อาจารย์กันได้)  ผมแน่ใจว่า เธอต้องเคยไปดูคอนเสิร์ตของมร. มาแซล เพราะเขาเป็นคอนดักเตอร์ที่ดังมายาวนานกว่า 70 ปี (ถูกต้องแล้วครับ--70 ปี! แกเริ่มดังด้วยการเป็นคอนดักเตอร์ตั้งแต่เก้าขวบ ตอนนี้อายุ 82 ปี ยังคงตระเวนแสดงทั่วโลกอยู่) เขาแสดงคอนเสิร์ตใหญ่ๆระดับโลกมาแล้วหลายพันครั้ง

อีกอย่าง ผมนึกขึ้นได้ว่า ครั้งแรกที่แมรี่เห็นฮิเลอรี่ตัวจริง เธออุทานว่า “She looks great!”  ผมเลยรีบบอก รมต.คลินตั้นไปทันที “Mary said you look great” (“แมรี่บอกว่าคุณดูดีมาก”)
ประโยคแบบนี้ เมื่อกล่าวด้วยความจริงใจ ไม่มีทางพลาดที่จะดึงรอยยิ้มออกมาจากผู้รับได้
ซึ่งก็เป็นความจริง ฮิเลอรี่ยิ้มใหญ่ แล้วก็ขอบคุณแมรี่

ปกติแล้ว แมรี่กับผมไม่ได้เป็นคนชอบถ่ายรูปอะไรนัก และยิ่งกับผู้ใหญ่ระดับคุณฮิเลอรี่ ก็ไม่อยากขัดจังหวะการคุยเพื่อขอถ่ายรูป อยากจะ enjoy ประสบการณ์มากกว่า แต่มิสซิสคลินตั้นกลับเสนอขึ้นมาเอง (ช่างน่ารักจริงๆ!) จึีงได้รูปนี้กลับบ้านมาเป็นที่ระลึก และแชร์ให้เพื่อนๆครอบครัวดู

อีกเรื่องหนึ่งที่เราเพิ่งนึกได้ตอนกลับถึงบ้าน ว่าแมรี่น่าจะเล่าให้ฮิเลอรี่ฟังคือ
น้องชายแมรี่ก็เรียกว่า ทำงานอยู่ “ภายใต้บังคับบัญชา”ของเธอ (แม้ไม่ใช่โดยตรง) เขาเป็นนักการทูต ทำงานอยู่ที่สถานทูตอเมริกันในประเทศเคนยา (ประเทศบ้านเกิดบิดาของโอบามา) ซึ่งในเรื่องเกี่ยวกับสถานทูตอเมริกันทั่วโลก ก็เป็นขอบข่ายความรับผิดชอบของฮิเลอรี่โดยตรง
(แต่เธอไม่มีทางรู้จักเขาหรอก เพราะน้องแมรี่ยังเพิ่งเริ่ม เพียงแต่อยากพูดให้เรา connect กับเขาได้ง่ายขึ้น มีเรื่องคุยกัน)

(เกร็ดเล็กๆ: คุณทราบไหมว่า สถานทูตอเมริกันในไทย มีความใหญ่เป็นอันดับสามในโลกของสถานทูตอเมริกันทั้งหมด
ที่ว่า “ใหญ่” คือ นับตามจำนวนคนที่ทำงานในสถานทูต
ประเทศไทยมีความสำคัญในภูมิภาคนี้กับรัฐบาลอเมริกันพอสมควรทีเดียว)

สรุปว่า เป็นค่ำคืนที่น่าประทับใจสำหรับเราสองคนอย่างมาก แมรี่นี่ยิ่งแฮปปี้ใหญ่  
อย่างแรก คือ ไม่ต้องเหนื่อยแสดงโชว์เอง ปกติเราเป็นคนแสดงดนตรีให้แขกเหรื่อฟัง ครั้งนี้เป็นแขกซะเอง ก็เหนื่อยน้อยหน่อย สนุกคนละแบบ
อย่างที่สอง   เป็นงานสังคมที่สนุกที่สุดเท่าที่เคยไปมาในเมืองไทย  พิธีรีตองน้อย แขกเหรื่อก็คุยกันสนุกสนาน การแสดงต่างๆก็สั้นๆและหลากหลาย เสียงก็ไม่ดังเกินไปจนคุยไม่รู้เรื่อง อาหารอร่อย รถไม่ติด ที่จอดสะดวก คนไม่เยอะ (ประมาณแค่ 100 คน) และในงานก็มีบรรยากาศความรู้สึกดีๆอยู่ในแขกเหรื่อ  

เป็น A Unique Dining Experience จริงๆ !

ให้ทำอีกก็เอา :)

_____________________________

ปล. 1   ขอฝากข้อคิดไว้ตามที่สัญญาไว้กับชืื่อเรื่อง “วิธีการพบบุคคลสำคัญ” หัวใจคือดังนี้

“เมื่อคุณคิดใหญ่ คุณดึงดูดคนใหญ่ๆที่คิดใหญ่ เข้ามาในชีวิต

เมื่อคุณคิดเล็ก คุณจะป้วนเปี้ยนจมปลักกับเรื่องเล็กๆ และคนเล็กๆ

คิดใหญ่คิดเล็ก เสียเวลาทำพอๆกัน ใช้เวลาชีวิตเท่าๆกัน เหนื่อยพอๆกัน

(จริงๆแล้ว คิดใหญ่เหนื่อยน้อยกว่า  เพราะคู่แข่งน้อยกว่า → คนส่วนใหญ่คิดเล็ก)

คิดใหญ่ ชีวิตมันส์กว่าเยอะ

ฉะนั้น....

ไหนๆ คุณก็ต้องคิดอยู่แล้ว

จะคิดทั้งที คิดใหญ่ไปเลย ”

- บัณฑิต อึ้งรังษี

ปล. 2  อีกข้อคิดหนึ่ง สำหรับคนที่อยากเอาชนะใจคน ให้ทำอย่างที่ฮิลารี่และบิล คลินตั้นทำ คือ

ให้เกียรติผู้อื่นมากๆ และ ตั้งใจฟัง เขาจริงๆ  ทำให้เขารู้สึกว่า เขาเป็นคนสำคัญ

นั่นแหละ คือวิธีที่คุณจะเอาชนะใจคน (อย่างที่ฮิเลอรี่เอาชนะใจผม แม้ว่าผมก็ไม่ได้เห็นด้วยกับนโยบายทางการเมืองของเธอนัก)

มีปราชญ์ท่านหนึ่งกล่าวว่า  
“คุณสามารถตัดสินคุณสมบัติคน โดยดูว่า เขาปฏิบัติอย่างไรกับคนที่ไม่มีผลประโยชน์อะไรให้เขาเลย”
(ในที่นี้ คนที่ไม่มีผลประโยชน์อะไรให้กับคลินตั้นเลย คือ ผมเอง :)

ผมเคยเขียนไว้ในหนังสือ “30 วิธีเอาชนะโชคชะตา”--

“คน คือที่มาของความโชคดี  คุณต้องเรียนรู้ และฝึก วิธีการปฏิบัติกับคน”

ปล. 3 สำหรับเรื่องราวสนุกๆ จากการผจญภัยของผมกับแมรี่ทั่วโลก เล่าในแนวที่ได้อ่านข้างบน
แถมข้อคิดดีๆกว่า 100 ข้อ ลองอ่าน  “ความลับของแมรี่” ครับ

Goodbye everyone :) Thanks for reading.